2022 VinFast IRONMAN World Championship – 09:20:54 – 38/547 (170/2376 alg.)

Aloha

Eindelijk terug Hawaï! Sinds mijn deelname aan de IRONMAN World Championship in 2019 kijk ik al uit naar een tweede kans om me in Hawaï te meten met de wereldtop. 2019 was immers één grote leerschool. Covid-19 stelde mijn geduld danig op de proef… Maar dankzij mijn kwalificatie in de IRONMAN Portugal – Cascais in oktober 2020, kon ik een heel jaar gericht werken naar dat éne grote doel, schitteren op Hawaï tijdens de VinFast IRONMAN World Championship. Nu sta ik aan de start met ambitie, en of ik er klaar voor was!

Op 3 oktober vertrok ik vanuit Brussels Airport richting The Big Island, Hawaï. Frankfurt, San Francisco, Kona … meer dan 24 uur onderweg. De reis, het tijdsverschil van 12 uur, de temperatuur en de hoge luchtvochtigheid zorgen er voor dat de eerste dagen vooral acclimatiseren is… Even kwam er wat bezorgdheid over de vraag of ik voldoende aangepast zou zijn tegen de dag van de wedstrijd… Misschien had ik beter toch wat vroeger moeten vertrekken?

De ideale manier om in de sfeer te komen, was alvast supporteren op donderdag voor de dames. Wat een spannende strijd! Even een kippenvelmoment toen Chelsea Sodaro als de nieuwe wereldkampioene over de finishlijn kwam!

Frodeno

8 oktober, 6u15 ’s ochtends, plots wordt het muisstil op Ali’i Drive. Het Amerikaanse volkslied klinkt door de speakers. Tien minuten later weergalmt een kanonschot, de pro’s beginnen aan hun VinFast IRONMAN World Championship.

Na de pro’s worden de overige atleten age group per age group het water ingelaten. Net voor mijn age group in het water mocht, kwam Jan Frodeno ons veel succes wensen. Een vuistje later met de voormalige wereldkampioen, ging ik vol vertrouwen in het water. De stress viel eigenlijk heel goed mee, ik was klaar om te knallen!

Met meer dan 500 man lagen we daar te dobberen. Precies om 7u05 werd het startsein gegeven, waarna de chaos begon: de eerste vijfhonderd meter waren echt niet evident, iedereen vocht voor zijn plaats, af en toe werd ik ‘overzwommen’, af en toe lag ik precies boven op een andere atleet … de wasmachine was gestart … Van zodra het wat rustiger werd, lukte het me om heel de tijd in de voeten te zwemmen. Ik had best wel een goed gevoel tijdens het zwemmen en nooit kreeg ik het gevoel dat het veel te lang duurde. Voor ik het goed en wel besefte, zaten we al aan het keerpunt.

Hoewel er best wel wat golfslag was, werd ik in tegenstelling tot in 2019, gelukkig niet zeeziek. Dat op zich was al een overwinning! Na 01:09:33 kwam ik uit het water, als 306de van mijn leeftijdsgroep. De inhaalrace kon beginnen!

Naar Hawi …

Vrij vlot de wisselzone doorgekomen en toen ik op mijn fiets sprong, had ik meteen het goede gevoel te pakken. Door de vele atleten op het parcours was het wel niet zo evident om voldoende afstand te houden … en dat zorgde voor wat ergernis: lange tijd zat ik in de buurt van een groepje die aan het stayeren was (in IRONMAN-wedstrijden ben je verplicht om 12 meter afstand te houden van elkaar tijdens het fietsen). Elke keer als het bergop was, reed ik verder weg van dit groepje. Telkens het bergaf was, kwam heel die groep echter voorbij gevlogen… en toen het terug naar boven ging vielen ze terug stil … waardoor ik vaak ingesloten zat en ik mijn wattages niet kon trappen. Heel vervelend!

Eén van de regels voor een succesvolle triatlon is om zo min mogelijk energie te verspillen aan zaken die je zelf niet in de hand hebt. Enkel focussen op die elementen die je zelf in de hand hebt! Dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan, en hier ben ik dus alvast wat onnodige energie verloren…

Uiteindelijk heb ik besloten om me te laten meedrijven met de groep, wel steeds voldoende afstand houdend, waardoor ik vrij fris in Hawi aankwam. In Hawi maken we een bocht van 180 graden, vanaf dan is het nog een dikke 80 kilometer fietsen, terug richting Kona.

… en terug

In Hawi was het genoeg geweest, en trok ik de gashendel open. Slechts enkelen uit het groepje slaagden er in te volgen. Vanaf dan draaiden we met zijn vier rond en reden we een mooi tempo. Vanaf kilometer 140 echter werd er een versnelling zwaarder getrapt en kreeg ik het moeilijk om te volgen… in plaats van mijn eigen tempo verder te rijden, probeerde ik bij hen te blijven. En dat had ik beter niet gedaan… waar ik me in het begin van het fietsen ergerde aan stayerende atleten, nam ik het nu zelf niet zo nauw met die twaalf meter afstand…

Op een bepaald moment kruiste ons een scheidsrechter … enkele minuten later kwam die plots naast mij rijden en stak een blauwe kaart in de lucht: vijf minuten straftijd omwille van het stayeren… Wat een domper! De penalty tent bevond zich net voor de wisselzone, dus ik hoopte dat ik, door vijf minuten te rusten, een sterke marathon zou kunnen lopen. Maar dat draaide helaas totaal anders uit…

Van zodra ik stil stond in de penalty tent, begon ik me slechter en slechter te voelen. Net zoals ik zo vaak heb na de finish, begonnen mijn vingers te tintelen en begon mijn hoofd te suizen. Na die vijf minuten voelde ik met zo slecht, dat ik me liet bollen tot in de wisselzone… Even zag het er helemaal niet goed uit …

Ondanks de penalty kwam ik na 04:46:05 fietsen terug in de wisselzone, de 72ste tijd van mijn age group.

Branden in Energy Lab

Heel de wisselzone gestapt, proberen rustig worden, afkoelen … Tevergeefs, toen ik uit de wisselzone kwam, lukte het me gewoon niet om te beginnen lopen… Was mijn wedstrijd hier gedaan? Sowieso zag ik mijn ambitie om binnen de 9 uur te finishen hier in rook opgaan…

Palani Road opgestapt, atleet na atleet stak me voorbij. Achter de bocht stond mijn broer Bart die me wat probeerde op te peppen. Maar blijkbaar zag ik er zo slecht uit dat hij toch wat bezorgd was… Uiteindelijk ben ik daar toch beginnen lopen, en na een paar honderd meter verdwenen de tintelingen en slaagde ik er in om toch een redelijk tempo te lopen. Gelukkig maar!

Bij elke bevoorrading me steeds voldoende verfrist en goed blijven eten en drinken. Toen ik halfweg in Energy Lab aankwam, ging het nog vrij vlot. Het Energy Lab is de heetste locatie van het hele parcours. Tot aan het keerpunt was het goed te doen, met de wind op kop. Van zodra we echter 180 graden draaiden, viel de verfrissing van de wind weg en het was het echt afzien. Wat was het heet! Daar ben ik toch opnieuw lichtjes gestorven …

Eens uit Energy Lab gaat het rechtstreeks richting Kona, met grote stukken bergaf. Daar vond ik opnieuw mijn tweede (derde?) adem, en de laatste paar kilometer heb ik zelf nog heel snel gelopen en nog een hele reeks atleten voorbij gestoken.

Na een marathon van 03:16:26, goed voor de 38ste tijd van mijn age group, kwam de finish in zicht. Aankomen op Ali’i Drive is zo een zalig gevoel! Uiteindelijk finishte ik de VinFast IRONMAN World Championship als 38ste van mijn age group, in een tijd van 09:20:54.

You are an IRONMAN

Na de wedstrijd kwamen de tintelingen terug. Gelukkig zorgde zoute kippensoep er voor dat ik me langzaam maar zeker beter begon te voelen. Een tevreden gevoel overheerste. Ondanks de tegenslagen heb ik toch doorgezet en heb ik 25 minuten sneller mijn wedstrijd afgewerkt dan in 2019.

Wel super jammer van die penalty en het super slechte gevoel bij de start van het lopen. Anders zou ik toch dicht tegen de 9 uur gefinisht zijn … maar het is wat het is. Sowieso was een podiumplaats niet aan de orde. De eerste zeven atleten van mijn age group finishten allen onder de 9 uur, de winnaar zelf in 08:31:26 ! Wat een tijden!

Achteraf kijk ik toch terug met een dubbel gevoel op de VinFast IRONMAN World Championship. Enerzijds ben ik heel tevreden dat ik doorgezet heb en ondanks de tegenslagen toch veel beter gepresteerd heb dan in 2019. Anderzijds vraag ik me af hoe het zou geweest zijn zonder die penalty. Mijn marathon zou er dan sowieso helemaal anders uitgezien hebben. Misschien wou ik te hard goed presteren waardoor ik mijn race te veel op anderen heb afgestemd?

Sowieso was mijn tweede keer Kona opnieuw een leerschool. Ik moet veel meer mijn eigen wedstrijd rijden en me niet ergeren of me laten verleiden door de tegenstand.

Misschien derde keer goeie keer :).