2025 was nog niet vlekkeloos verlopen. Mijn tweede plaats in IM Lanzarote was heel goed, maar door de pijn aan mijn tenen had ik niet het gevoel dat ik er alles uitgehaald had. En de platte band in de Indeland triatlon en het ziek zijn in IM 70.3 Luxembourg liggen nog steeds op de maag… Maar dankzij Nice is dit toch mijn beste seizoen ooit! Wat een dag is de 2025 Ironman World Championship geworden!
Ho’oikaika
Na Ohana (2019), Ku like (2022), Avançons ensemble (2023) en Ola Hou (2024) was het thema dit jaar Ho’oikaika, veerkracht. Veerkracht dat ik vooral op het einde van de wedstrijd nodig had! Maar laten we eerst even terugkeren naar de week voor de wedstrijd. Op woensdag zijn we in Nice aangekomen en de komende dagen heb ik ten volle genoten van de landenparade, de Ironman expo, de race briefing, de prachtige omgeving, mijn familie, kortom genieten! En het gebeurt niet vaak voor een wedstrijd, maar mijn garmin zei dat al mijn waarden goed waren en dat ik aan het pieken was. Dat zie ik graag :). En de stress kon ik best wel goed onder controle houden, ook al lagen de verwachtingen hoog voor de 2025 Ironman World Championship. Nu moest het immers gebeuren: de jongste van mijn age-group en een parcours dat me beter ligt dan dat in Hawaii.
Alweer plat…
Rond 4u30 opgestaan op race day, rustig ontbeten en dan met de auto richting de start. Aangezien mijn age group pas om 7u45 startte, 40 minuten na de start van de pro’s, had ik wel de tijd om alles rustig aan te doen, of dat dacht ik toch…
Aangekomen aan mijn fiets, de banden opgepompt, bidons op de fiets gezet, schoenen ingeklikt, gellekes weg gestoken, en klaar. Normaal gezien stap ik dan richting zwemstart, maar om de een of andere reden checkte ik nog eens de lucht in mijn banden en wat bleek… de voorband voelde niet meer zo hard aan als de achterband… tsjien, nog even voelen… lap, plat… Dat was toch even een stressmoment… Vlug naar de bike mechanicien, en gelukkig stond daar niemand voor mij. Meteen werd ik geholpen door een toegewijd vakman. Hij maakte er echt zijn werk van, na een tijdje had ik echt geen idee meer wat hij allemaal aan het doen was, maar dit gaf me wel vertrouwen. Fiets terug gezet en dan richting zwemstart waar ik nog net op tijd was om de pro’s te zien vertrekken voor hun 2025 Ironman World Championship.
Non-wetsuit
Om 5u15 ’s ochtends werd de watertemperatuur gecommuniceerd. Deze lag op 25,5 graden, waardoor het verboden was om met een wetsuit te zwemmen. Achteraf gezien toch wel jammer… in een wetsuit zwem ik toch wat sneller, en naar het einde toe had ik het toch wel behoorlijk kou…
Op een wereldkampioenschap is de start altijd per age group. De hele age group start samen, waardoor de eerste paar honderd meter echt wel een strijd is. En dan is het altijd moeilijk om zwemmers te vinden die het juiste tempo zwemmen… Net zoals op de vorige WK’s had ik opnieuw het gevoel dat ik goed bezig was, en dat ik vaak in de voeten kon zwemmen. Maar opnieuw was mijn tempo te laag om een goede zwemtijd te realiseren. Blijkbaar koos ik opnieuw te trage voeten en zwom ik te conservatief… Pas na 01:11:38 kwam ik uit het water, als 119de van mijn age group… Al bibberend liep ik door de wisselzone naar mijn fiets.
Wat een zalig fietsparcours
De eerste kilometers op de fiets moest ik echt de kou verbijten. Lang geleden dat ik zo kou had als ik uit het water kwam… ik betwijfel dan ook dat die 25,5 graden watertemperatuur klopt…
Maar soit, hoewel de eerste kilometers fietsen moeizaam waren, was ik voldoende opgewarmd tegen dat ik aan de eerste beklimming kwam. En dan kon het genieten pas echt beginnen! Vooraf hoorde ik Gustav Iden zeggen dat de eerste twee uur fietsen het belangrijkste waren, dat je daar veel tijd kon terugpakken. Dus ging ik er die eerste twee uur fors tegen aan. Wel bijna meteen een drinkfles verloren… zucht… dan maar drinken bij de bevoorradingen aannemen.
De col de l’Ecre (bijna 20 kilometer klimmen) reed ik best wel tegen een hoog tempo op, en het lukte me om bijna de hele tijd rond de 270 watt te trappen. De ene na de andere atleet haalde ik in. Boven op het plateau stond heel wat wind, maar ook hier lukte het me om een hoog tempo aan te houden. Slechts één atleet bleef steeds in mijn buurt, en we pepten elkaar wat op om voluit te gaan. Hij was ook een iets betere daler, waardoor ik zijn lijn kon volgen in de meer technische afdalingen.
Bij de start van de Côte de Coursegoules (6 km klimmen) was hij plots verdwenen, blijkbaar ging ik te snel. Hier kreeg ik twee jaar geleden een klopje, maar nu voelde ik me nog heel goed. En op de top was het moeilijkste voorbij, vanaf dan was het vooral in dalende lijn naar de wisselzone. En het lukte me vrij goed om af te dalen, vol zelfvertrouwen reed ik naar beneden. Het was wel even schrikken toen er plots een auto de volledige weg blokkeerde. Gelukkig reed hij nog wat vooruit waardoor ik net door kon.
Terug aan de kust was het nog een kleine tien kilometer tot aan de wisselzone. In mijn gedachten hoopte ik dat ik rond de tiende positie zou kunnen starten met lopen. Dan zou een podiumplaats misschien mogelijk zijn (in een WK staan de eerste vijf op het podium).
Uiteindelijk kwam ik na 05:10:26 fietsen terug in de wisselzone, goed voor de beste fietstijd van mijn age-group
Tot het uiterste
Rustig gewisseld, enkele blarenplakkers geplakt en beginnen lopen. Richting de luchthaven zat de wind in de rug, waardoor ik meteen een mooi tempo te pakken kreeg. En ik deed een klein vreugdedansje toen mijn broer me riep dat ik op de vierde plaats liep. Wow, dat had ik niet verwacht. En blijkbaar liep de derde 3 minuten voor mij. Vol vertrouwen liep ik verder. Een marathon is lang, en dan zijn drie minuten niets. Het enige dat ik moet doen, is zorgen dat ik geen dipje krijg en ik altijd iets sneller loop dan de atleten voor mij.
En jawel, bij het begin van de tweede rond liep ik al op de derde plaats, zalig! En maar op 2 minuten van de tweede, en op 8 minuten van de eerste. Langzaam begon ik echt te geloven in de wereldtitel. Stel je voor, wereldkampioen!
Die droom spatte echter enkele kilometers later uit elkaar. Plots kwam er iemand naast mij lopen, met op zijn trisuit in gouden letters RYZON, en hij vroeg of ik ook tot de age group 45-49 hoorde… hij liep op dat moment gewoon te snel waardoor hem proberen volgen gewoon geen optie was. Dat was toch wel even een kleine teleurstelling… bye, bye wereldtitel… Maar top 3 is ook super natuurlijk, dus herpakte ik me vrij snel en bleef ik een mooi tempo lopen.
Aan het begin van de derde ronde liep ik op de derde plaats, en de tweede was heel dichtbij. Leuk was dat niet alleen mijn familie me toejuichten, maar ook heel wat andere Belgen. Bij het ingaan van de laatste ronde riep Stijn Veldeman me toe dat de eerste nog een dikke twee minuten voor mij liep, en dat hij aan het vertragen was. Zou het dan toch nog lukken? Richting luchthaven lukte het me om enkele snellere lopers te volgen (die waren aan hun eerste ronde bezig), en op het keerpunt kwam ik in een merkwaardige flow terecht waarbij ik echt veel te snel begon te lopen.
Net op het moment dat ik besefte dat dit te snel was en echt geen goed idee was, zag ik plots een RYZON truitje met gouden letters. Zou het kunnen? Hij lijkt echt wel op degene die me daarnet heeft voorbij gestoken. Dat moet hem zijn! Dus in plaats van te vertragen, begon ik nog veel sneller te lopen. Er op en er over, en zorgen dat hij niet aanhaakt! Ruim 2 km heb ik zo als een bezetene gelopen. Af en toe had ik echt het gevoel dat ik mezelf niet kon volgen en aan het struikelen was… maar ik durfde niet vertragen. Dit wou ik echt niet door mijn vingers laten glippen. Dit was mijn moment in de 2025 Ironman World Championship!
Op het einde van ronde vier sloeg ik af naar de finish, en daar viel ik, op 150 meter van de streep, totaal uitgeput in elkaar. Gelukkig stonden daar twee vrijwilligers om me recht te helpen. Achterom kijkend zag ik nog niemand komen dus ik liep verder naar de finish. Maar om eerlijk te zijn weet ik daar niets meer van. Aan de finish ben ik meteen in elkaar gestuikt en werd ik naar de medische tent gebracht…
Nazorg
Daar lag ik maar liefst drie uur. Ondertussen was mijn familie vanzelfsprekend mega ongerust. En ik lag daar in de veronderstelling dat ik wereldkampioen was…. Maar helaas, blijkbaar lopen er meer RYZON pakjes met gouden letters rond. Hoewel ik de laatste ronde nog dichter gekomen was, ben ik uiteindelijk gefinisht op 00:01:57 van de eerste. Dus vicewereldkampioen!
Mijn marathon liep ik 02:58:47, de tweede beste tijd in mijn age group. En mijn finish tijd is 09:30:11.
Na drie uur kon ik nog steeds niet stappen, en is mijn familie me komen ophalen en ben ik met mijn broer naar de athlete garden gegaan. Na wat te eten, voelde ik me eindelijk beter worden, maar stappen was nog niet echt een optie… reden was een megablaar op de onderkant van mijn voet… Dus een tweede keer naar de medische tent gegaan om die blaar te verzorgen…
Uiteindelijk ben ik heel tevreden met het resultaat. Er kunnen wel wat ‘ wat als ‘ gesteld worden (wat als ik beter gezwommen had, wat als ik sneller gewisseld had, wat als ik wel geprobeerd had om hem te volgen, …), maar uiteindelijk heb ik echt wel het gevoel dat ik op mijn waarde geklopt ben. En ik ben super tevreden. Mijn ultieme ambitie was ooit op het podium te staan van een WK Ironman, en kijk, hier sta ik dan, als vicewereldkampioen van de 2025 Ironman World Championship!
Daarvoor ben ik tot het uiterste gegaan, letterlijk tot ik er bij neerviel. Over veerkracht gesproken.
Als laatste nog een woord van dank. Merci aan mijn familie om er steeds voor mij te zijn, merci aan de vele supporters, merci aan het rode kruis voor de goede nazorg, merci voor alle vrijwilligers, merci aan de bike mechanicien in de vroege ochtend. Zonder jullie was dit nooit gelukt!