IRONMAN THUN – 09:36:38 – 4/136 age-group (40/968 alg.)

Ironman Thun, u was fantastisch!

Maandenlang heb ik hier naar toegewerkt in de hoop opnieuw mijn age-group klassement te winnen zoals in Cascais (2021) en Nice (2022). Maar helaas loopt het niet altijd zoals verwacht, en even werd sport zo een bijzaak dat trainen er echt niet inzat… #pameflestforever

Ondanks het onverwacht goede resultaat in de Ironman 70.3 Luxembourg op 18 juni voelde ik toch het gebrek aan training. En hoewel ik daarna wel wat langere trainingen succesvol afgewerkt heb, bleef het toch een groot vraagteken hoe ik een volledige Ironman zou doorkomen. Een Ironman wedstrijd liegt immers nooit! En Ironman Thun is nu ook niet de gemakkelijkste … Maar dat het genieten zou worden, was duidelijk. Met dank aan mijn supporters, en vooral de kids!

Woelige wateren

De start zorgde zoals steeds voor een kippenvelmoment. Elk van de 1500 atleten heeft op dat moment zoveel respect voor elkaar, iedereen beseft immers dat het een lange, uitdagende dag wordt. En hoewel we elkaars concurrenten zijn, blijft een Ironman vooral een strijd met jezelf.

De start ging iets moeizamer dan verwacht… de Thunersee is de eerste vijftig meter behoorlijk ondiep, en ik begon iets te snel met zwemmen. Ik was meer met de stenen op de bodem aan het worstelen dan effectief aan het zwemmen… dus maar even terug rechtstaan en verder stappen…

Eens aan het zwemmen werd ik verrast door de hevige golfslag. Hallo, wat is dat, zijn we in een zee aan het zwemmen? De dagen voor de wedstrijd was het zalig om te zwemmen in de Thunersee, nu daarentegen was het een hele uitdaging. Af en toe een slok binnengekregen, en zwemmen in de voeten was al helemaal geen optie…

Hoe prachtig de opkomende zon tussen de bergen ook is, vanaf het keerpunt scheen ze recht in de ogen. De boeien waren amper zichtbaar. Gelukkig werden de omstandigheden daarna iets beter. In het tweede deel lukte het me om meer in de benen te zwemmen. Een blik op mijn horloge maakte echter snel duidelijk dat een goede zwemtijd er vandaag niet inzat…

Pas na 01:20:43 kwam ik uit het water, mijn slechtste zwemtijd ooit op een Ironman. Blijkbaar waren door de hevige stroming de boeien afgegleden, waardoor het niet 3800 meter zwemmen was, maar wel 4100… Als 61ste van de 136 atleten van mijn age-group kwam ik in de wisselzone aan. Echt teleurgesteld was ik niet, loslaten en op naar het fietsen!

Prachtig is een understatement

Eens uit het water voelde ik me nog heel goed. Amper vermoeid sprong ik op mijn fiets, en meteen was het duidelijk: wat zalig om hier te mogen rondrijden! Wat een omgeving, wat een parcours! Nooit plat, steeds glooiend, en af en toe een iets langere beklimming. Oh ja, en ook een paar stevige afdalingen waar ik maar liefst een maximum snelheid van 84,3 km/u haalde :0. Zonder twijfel is dit het mooiste fietsparcours dat ik al gereden heb tijdens een Ironman wedstrijd.

Doordat er ‘slechts’ een 1500 atleten aan de start stonden, lag het deelnemersveld tijdens het fietsen al vrij snel uit elkaar, en werd er amper gestayerd. Na enkele tientallen kilometers bleef ik in de buurt hangen van nummer 212, Norbert Recke. Bij het klimmen stak ik hem steeds vlotjes voorbij, bij het dalen vloog hij mij voorbij. Afdalen is toch nog steeds niet mijn specialiteit. Ik durf echt geen risico’s nemen, en van zodra ik begin na te denken, gaat het natuurlijk nog slechter en ben ik nog voorzichtiger.

Ik denk dat we zo toch een kleine 80 kilometer in elkaars buurt hebben gereden, maar na 130 kilometer ging het iets te snel voor mij en heb ik Norbert moeten laten rijden.

Na de eerste ronde ging het nochtans nog steeds heel goed. Toen ik aan het keerpunt de kids aan de kant zag staan, kreeg ik natuurlijk een boost. Super dat ze dit mogen meemaken, en deel zijn van Ironman Thun ! Met een normalised power van 256 zat ik ook nog mooi op het vooropgestelde schema.

Maar van zodra ik Norbert moest laten rijden, begon het toch wel zwaar te worden. De aeropositie aanhouden werd steeds moeilijker en tijdens de afdalingen liet ik me steeds vaker bollen. Een klein dipje … en het feit dat ik vaak helemaal alleen reed, maakte het mentaal nog moeilijker. In de verste verte was er zowel voor als achter mij niemand meer te zien… dit uitdagende parcours zorgde voor heel grote tijdsverschillen tijdens het fietsen.

De laatste 10 kilometer gingen gelukkig in dalende lijn, en tevreden kwam ik in de wisselzone aan na 04:55:19. Goed voor de tweede beste tijd in mijn age-group waardoor ik als achtste begon aan het lopen.

Tien kilometer te veel?

De start van het lopen viel wel mee. Het gevoel zat goed, maar sneller dan 4 min 15 per kilometer zat er niet in. Het gevarieerde parcours, deels door het centrum van Thun, deels door de naburige parken, zorgde voor voldoende afleiding. En ook de supporters natuurlijk!

Ondertussen begon het wel heel warm te worden… de temperatuur lag boven de dertig graden, en op een groot deel van het loopparcours was er geen schaduw. Dus bij elke bevoorrading gestapt en de tijd genomen om me af te koelen met ijs en water.

Gedurende dertig kilometer lukte het me om mijn tempo behoorlijk goed aan te houden.

Daarna was het echt afzien … lang geleden dat ik zo heb afgezien in een IRONMAN… het was echt aftellen en doorzetten… alle signalen van mijn lichaam negeren en steeds blijven lopen, kilometer na kilometer … en steeds blijven drinken en proberen eten.

Enorm tevreden kwam ik aan de rode loper. Door de speakers galmde “Jeroen, you are an Ironman, again!” Inderdaad again, Ironman Thun was mijn zevende volledige Ironman! Dit begint toch wel een indrukwekkend lijstje te worden.

Hoewel ik echt niet vind dat ik snel liep, heb ik toch de beste looptijd in mijn age-group! 03:12:27 had ik nodig voor mijn marathon.

Ironman Thun finishte ik in 09:36:38, als vierde in mijn age-group. Best jammer dat ik net naast het podium val, maar ik ben toch heel tevreden met het resultaat. Om dit te bereiken zonder optimale voorbereiding, wil toch wel wat zeggen.

En de kers op de taart is mijn kwalificatie voor het wereldkampioenschap Ironman. Dit jaar gaat het voor de mannen niet door in Hawaï, maar wel in Nice.

Nice zal nooit hetzelfde zijn als Hawaï, maar Nice is ook een heel mooie wedstrijd waar ik vorig jaar de overwinning binnenhaalde in mijn age-group.

10 september zal er snel zijn, ik hoop de komende weken nog wat achterstand weg te werken zodat ik met volle kracht aan de start sta van mijn derde wereldkampioenschap! En wie weet, #anythingispossible