2019 Vega IRONMAN World Championship – 09:45:44 – 80/205 (371/2370 alg.)

Finishen op Ali’i Drive binnen de tien uur is de kers op de taart van een ongelooflijk jaar op sportief vlak. Het ene persoonlijke record na het andere is verbroken en tijdens het WK IM 70.3 in Nice en het WK IM in KONA heb ik me voor het eerst mogen meten met de wereldtop. Beide WK’s waren een fantastische ervaring en hoewel ik nog niet meteen aansluiting vind bij de absolute top, ben ik er wel van overtuigd dat dit in de toekomst mogelijk moet zijn.

Passie, daar draait het om bij triatlon, en nergens is die passie meer te voelen dan tijdens het WK IRONMAN in Hawaï. Niet alleen bij de atleten zelf, maar zeker ook bij alle supporters, de locals en vooral bij de meer dan 5000 (!) vrijwilligers. Ongelooflijk hoe zij, letterlijk, zorg dragen voor iedere deelnemer, en dit met een ongelooflijke drive. Zij zijn het die me tijdens het zwaarste moment uit de nood hebben geholpen, zij verdienen absoluut diepe dankbaarheid en ultiem respect! Maar over dat zwaarste moment later meer, laten we beginnen bij het begin…

Om half zeven weerklonk het kanonshot waarop de pro’s van start gingen. Een klein half uur later was het de beurt aan mijn agegroup (35-39). In tegenstelling tot mijn vorige wedstrijden was het hier geen rolling start, maar vertrok de hele agegroup samen. Al watertrappelend vol spanning wachten op het startsein, van zodra de hoorn weergalmde begon de chaos … toch lukte het me om mijn mannetje te staan en de eerste anderhalve kilometer ging eigenlijk behoorlijk goed. Tot iets na het keerpunt … Kwam het door de zware golfslag of door de flinke portie zeezout, wie zal het zeggen, feit is dat ik me steeds misselijker begon te voelen. Alle kracht vloeide weg en na enkele keren te kokhalzen zag ik me genoodzaakt om schoolslag te zwemmen richting een vrijwilligster op een surfplank. Toen dacht ik even dat mijn wedstrijd er al op zat, zo slecht voelde ik me… Met behulp van wat peptalk toch doorgezet, de laatste 500 meter was echt op karakter, heel langzaam. Ontzettend blij om uit het water te stappen, zuchtend en zwalpend. En toen weerklonken volgende woorden van een vrijwilliger: ‘Come on, this is a World Championship, you know’. Meer had ik niet nodig, plots kwam er een klik, ik ben naar de wisselzone gelopen, mijn fiets gepakt en vertrokken. Weg misselijkheid!

Hoewel ondermaats, ben ik toch tevreden met mijn zwemtijd van 01:22:50. Die laatste 500 meter leken een eeuwigheid te duren…

Tot aan het keerpunt in Hawi ging het fietsen heel vlot. 90 kilometer genieten van de prachtige omgeving met de lavavelden, de grote molen rond draaiend. En supporteren voor de pro’s die ons kruisten! Op sommige plaatsen kwam de zijwind wel heel hard opzetten, af en toe was het een kunst om recht te blijven. Eens gedraaid begon het zwaarder te worden … lastige stukken met de wind op kop waardoor het plots allemaal wat minder soepel begon te gaan … tussen kilometer 140 – 160 was het opnieuw op karakter, tempo zoeken zonder nog oog te hebben voor mijn wattages … afzien … heel wat atleten hebben me toen voorbijgestoken … Gelukkig gingen de laatste twintig kilometer iets meer in dalende lijn waardoor ik toch opnieuw een mooi tempo kon rijden. Uiteindelijk ben ik de wisselzone binnengekomen na 04:53:03 fietsen, goed voor een gemiddelde snelheid van 37 kilometer per uur. Best wel tevreden met deze tijd op dit parcours.

Net zoals in de IRONMAN COPENHAGEN had ik opnieuw last om na het fietsen een goed loopritme te vinden. Gelukkig verdween het slechte gevoel snel en heb ik de hele marathon kunnen lopen tegen een tempo van 4min30/km. Wel bij elke bevoorrading gestapt om voldoende te drinken, eten en me af te koelen met ijsblokjes. De hitte was hierdoor draaglijk, zelf in het hete Energy Lab. Tijdens het lopen heb ik het eigenlijk nooit echt zwaar gehad, de laatste kilometers heb ik zelf nog tegen 15 kilometer per uur gelopen!

Uiteindelijk kwam ik na 03:21:57 lopen, op Ali’i Drive over de finish. Dat was echt genieten! You are an IRONMAN! En met een eindtijd van 09:45:44 ben ik heel tevreden! 80ste van de 205 in mijn agegroup, 371ste op de 2370 algemeen. Als 17de Belg (van de 55) gefinisht.

Pas na de wedstrijd kwam het zwaarste moment voor mij. Na een korte douche ben ik volledig in de kramp geschoten. Kermend van de pijn ben ik op een massagetafel terecht gekomen, maar niets bleek te helpen, integendeel… Uiteindelijk stond ik zo verkrampt dat het echt leek of al mijn spieren uit mijn lichaam zouden springen, mijn voeten zagen paars en ik kon geen enkele vinger nog bewegen … Het moment om me in een rolstoel naar de medical tent te brengen … Een baxter, de goede zorgen van de vrijwillgers en een halve liter zoute kippensoep later, trokken de krampen weg en mocht ik gelukkig de medical tent verlaten. Ondertussen waren al twee uur verstreken na mijn finish, mijn supporters ter plaatse waren doodongerust… Maar gelukkig is alles goed gekomen. De oorzaak van de krampen was een iets te laag zoutgehalte, niets om me echt zorgen over te maken, maar wel om in het vervolg voldoende rekening mee te houden! Dit wil ik niet echt nog een keer meemaken …

Wat een dag! Echt een dag om nooit te vergeten! En op het einde van deze dag ben ik vooral heel dankbaar. Dank voor alle steun de afgelopen maanden, dank om mij te ‘crowdfunden’, dank aan mijn ‘Ohana, dank aan alle vrijwilligers, dank aan mijn coach Marc Fassaert, dank en proficiat aan ploegmate Isabel!

En nu is het tijd om wat te rusten en na te genieten. Twee volledige IRONMAN’s en één halve IRONMAN op twee maanden tijd was misschien toch wat veel … zowel fysiek als mentaal … maar het was elke seconde waard! En langzaam maar zeker nieuwe doelen stellen voor 2020 🙂

Kona is not the end … it’s just the beginning