1/4 duatlon Kortrijk -13/85 – 2:09:18

Hevige hoofdpijn, gietende regen … tien minuten voor de start stelde ik mezelf de vraag ‘Zou ik wel starten?’

Tijdens onze vakantie in de buurt van Venlo begon ik te snotteren. Mijn neus werd steeds lastiger, ik voelde me steeds slechter worden. Toch voerde ik mijn plan uit: vanuit Venlo terug naar huis fietsen. Zo een 165 kilometer. Lange tijd wind op kop, het was een uitputtingsslag. Twee cola’s zorgden ervoor dat ik toch goed thuis geraakt ben. Hoeveel liters snot ik onderweg verloren ben, is niet te vatten …

Volgende dag dus duatlon te Kortrijk. De vermoeidheid zat in mijn lichaam, het snot nog meer … Vooraf ingeschreven, dus toch maar vertrokken richting Kortrijk. Én gestart … in de gietende regen …

Ik had de indruk dat het tempo behoorlijk laag lag bij de start. Aangezien ik me echt niet goed voelde, liet ik de groep vrij snel lopen en liep ik mijn eigen tempo. Ik was verbaasd dat ik toch nog een snelheid van  rond de 15 km/u liep. Na 9 kilometer kwam ik als 22ste in de wisselzone.

Het fietsen was eigenlijk niet te doen. Het slechte weer zorgde in de laatste ronde voor echte modderstromen. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Vanaf de tweede ronde kwam ik in een groepje terecht en daar ben ik bij gebleven. Ik voelde dat ik kracht te kort kwam om zelf iets te ondernemen.

Als 20ste kwam ik uit de wisselzone, en wonder boven wonder, ik had een goed gevoel tijdens het laatste lopen 🙂 Heel wat atleten voorbij kunnen steken, waardoor ik als 13de over de finish kwam in een tijd van 2:09:18. Niet slecht om me zo slecht te voelen!

Achteraf bekeken was dit misschien toch allemaal niet zo verstandig. Ik ben al twee weken op de sukkel. Het snot heeft een ware opmars gekend, en is pas de laatste dagen gedeeltelijk terug gedrongen … De vermoeidheid hangt terug in mijn lichaam waardoor er van trainen niets terecht komt …

Misschien volgende keer toch beter luisteren naar mijn lichaam ?