IRONMAN 70.3 Luxembourg – 05:02:56 – 43/192 AG 45-49 (408/2538 alg.)

Twee weken na de Indeland Triatlon stond ik aan de start van de Ironman 70.3 Luxembourg. Maar helaas, ook deze wedstrijd was niet wat ik ervan verwacht had, integendeel…

Marbella…

De eerste teleurstelling kwam al enkele weken voor de wedstrijd, op het moment dat ik de Athlete Guide aan het lezen was. Plan was om me te kwalificeren voor het wereldkampioenschap IM 70.3 in Marbella in november 2025, maar tot mijn verbazing las ik dat de Ironman 70.3 Luxembourg geen kwalificatiewedstrijd was voor 2025. Wel voor het WK 2026 in Nice. Dat was echt wel een streep door mijn planning… ik ben er zeker van dat, toen ik mijn jaarplanning aan het opstellen was, Luxemburg een kwalificatiewedstrijd was voor Marbella… Echt jammer, want ik keek er naar uit om in november opnieuw te strijden tegen de wereldtop!

Ziek… Twijfels

Maar soit, het is wat het is, en de conditie was goed, dus ik was klaar voor een mooie wedstrijd. Tot enkele dagen voor de wedstrijd… de eerste nacht in ons huisje in Mettlach had ik de hele nacht kou. De dagen erna voelde ik me niet echt top en op de dag van de wedstrijd voelde ik me echt niet goed. Opnieuw slecht geslapen, koortsachtig gevoel en heel zware hoest… pfff… Er zijn 365 dagen per jaar, en daarin doe ik misschien vijf wedstrijden … hoe jammer is het dan om net ziek te zijn op raceday?

Maar wat nu? Terug in bed kruipen en de wedstrijd aan me laten voorbij gaan, of toch maar naar Remich rijden en kijken hoe ik me binnen een uurtje voel?

Toch maar opgestaan om 5 uur en pannenkoeken gegeten… Dan toch maar met de auto naar Remich gereden… en toch maar alles klaargezet in de wisselzone … en uiteindelijk toch maar mijn wetsuit aangedaan … om dan toch maar te starten… Maar telkens weer was er de twijfel… is dit wel verstandig? Zou het niet verstandiger zijn om niet te starten? Net nu de kinderen erbij zijn, moet ik niet aan hen tonen dat alles mogelijk is als je doorzet? En ik ben hier nu toch, misschien kan ik toch proberen starten en dan na elke discipline evalueren hoe het gaat en eventueel stoppen? Als ik niet hoest, dan gaat het misschien wel?

Twijfels, twijfels, twijfels … mijn supporters probeerden me te overtuigen om niet te starten, maar uiteindelijk ben ik toch het water ingegaan en startte mijn Ironman 70.3 Luxembourg.

Tegen beter weten in…

De start van het zwemmen viel nog wel mee, maar al snel voelde ik dat ik geen kracht had. Het koude water deed wel deugd en zorgde er voor dat ik toch nog redelijk vooruit ging. Maar ik heb bijna heel de tijd alleen gezwommen. Ik had echt niet de grinta om benen te zoeken en om mijn plaats op te eisen. En ik heb vaak gedacht om te stoppen… maar uiteindelijk ben ik wel tevreden met mijn zwemtijd. Na 0:33:28 kwam ik als 31ste van mijn age-group uit het water.

Toen ik naar mijn fiets aan het lopen was, begon ik te hoesten. Dat was echt pijnlijk, dit voelde echt niet goed. Maar om de één of andere reden bracht mijn automatische piloot me naar mijn fiets en liep ik uit de wisselzone. En ik begon te fietsen. Opdracht voor de komende uren: niet meer hoesten….

De eerste 40 kilometer lopen langs de Moezel en zijn heel snel. Het was zalig om te merken dat het fietsen eigenlijk best wel redelijk ging, en ik heb toch wel genoten van het mooie fietsparcours. Zeker in de heuvelzone was het leuk om plaatsen op te schuiven. De laatste 30 kilometer zat ik in een groepje dat eigenlijk toch wel te traag ging… maar ik bleef toch bij hen in de buurt om mezelf wat te sparen.

Eigenlijk was ik toen nog perfect op schema om een podiumplaats te veroveren. Na 02:18:06 fietsen kwam ik terug in de wisselzone, de vijfde beste fietstijd van mijn age-group! Tot dan heb ik dus heel goed kunnen verbergen dat ik eigenlijk ziek was…

Stap voor stap…

Maar dat bleef niet duren… meteen toen ik begon te lopen voelde ik dat het eigenlijk helemaal niet goed ging. Alles deed pijn, en al in de eerste ronde heb ik echt veel moeten wandelen en heb ik opnieuw vaak aan opgeven gedacht… Gelukkig kwamen er na de eerste loopronde ook wat tragere atleten op het parcours, waardoor ik af en toe een tijdje een groepje kon volgen. Om daarna dan weer een stukje te stappen. Het was echt kilometer na kilometer aftellen. En op die momenten vroeg ik me echt af waar ik mee bezig was… Maar ook dat ik de race wou finishen. Geen DNF (Did not finish) achter mijn naam, veel slechter dan dit kon het toch niet worden?

Uiteindelijk stapte ik na 05:02:56 over de finish als 43ste van mijn age-group. Blij dat ik de finish gehaald heb. Blij dat ik toch gestart ben. Maar of dit verstandig was… tsja, ik zou het niemand aanraden …