IRONMAN LANZAROTE – 09:45:00 – 2/170 AG 45-49 (52/1093 alg.)

Slechts een paar wedstrijden spreken zo tot de verbeelding van een triatleet dat je er echt ooit aan de start wil staan. Voor mij is Ironman Lanzarote zo een wedstrijd. Ironman Lanzarote, bestempeld als de zwaarste Ironman wedstrijd wereldwijd, alleen dat al wekt mijn nieuwsgierigheid.

Puerto del Carmen

Woensdagavond zijn we aangekomen op het prachtige vulkaaneiland. Ons verblijf was in Puerto del Carmen, op een kwartiertje stappen van de start. De dagen erna vielen we van de ene verbazing in de andere. Timanfaya, de groene lagune, Jameos del Agua, Cueva de los Verdes, Mirador del Rio, Jardin de Cactus, … Stuk voor stuk toeristische trekpleisters die echt de moeite waard zijn. Volop genieten!

Maar natuurlijk was het niet alleen maar de toerist uithangen. Op zaterdag om 4 uur ’s ochtends ging de wekker, Raceday, vandaag is het IRONMAN Lanzarote !

Badmuts

Iets voor half zes kwam ik in de wisselzone aan om alles klaar te zetten: schoenen op mijn fiets klikken, drinkflessen en gellekes opbergen en banden oppompen. En dat laatste zorgde meteen voor de nodige stress… Het vol wiel dat ik van Iron Bikes mag gebruiken, raakte niet meteen opgepompt. Op een bepaald moment stonden ze met vier man rond mijn fiets en het lukte maar niet… Er begonnen al doemscenario’s voor mijn ogen te verschijnen. Gelukkig bracht een tussenstukje voor de pomp de redding, maar ik was er toch niet 100 percent gerust op. Vóór de start ben ik zeker nog vijf keer aan mijn band gaan voelen om te zien of het wel ok was…

Daarna even terug uit de wisselzone om nog even dag te zeggen aan de talrijke supporters die met me mee naar Lanzarote kwamen. Ik ben zo dankbaar dat ze er bij zijn! Vervolgens mijn wetsuit aangedaan en naar de start gestapt. Daar stond het al behoorlijk vol met triatleten. Ik baande me een weg naar voor, naar het tweede startvak (richttijd 1u – 1u10). Maar dat bleek echt wel héél vooraan te zijn, er stonden niet veel atleten voor mij… mmm, misschien toch wat te ambitieus bij het inschatten van mijn zwemtijd?

Wachtend op het startsein, scheurde plots de badmuts van de triatleet naast mij in twee… hij geraakte volledig in paniek, ik probeerde hem te kalmeren, maar tevergeefs… Pas toen een vrijwilliger met een nieuw exemplaar kwam aangerend, was hij gerustgesteld. Net op tijd, want enkele minuten later, rond 7u10, werd het startsein gegeven voor onze Ironman Lanzarote 2025!

De oceaan was behoorlijk rustig. En helder! Dat maakt het toch wat makkelijker om in de benen te zwemmen. Ik voelde me wel goed in het water. Deze keer had ik niet het gevoel dat veel atleten me voorbij staken. De 3,8 kilometer zwemmen was verdeeld over twee ronden. Na de eerste ronde kwamen we even uit het water om dan meteen terug aan de tweede ronde te beginnen. Tijdens deze Australian exit hoorde ik mijn naam schreeuwen, maar ik had geen idee waar het geluid vandaan kwam.

Vooral tijdens de eerste ronde zat ik in een goed groepje met een behoorlijk hoog tempo. De Australian exit zorgde er helaas voor dat het opnieuw zoeken was naar de juiste benen… Dat verliep toch wel wat moeizamer. Af en toe zwom ik een stukje alleen om aansluiting te zoeken met een ander groepje. Of omdat de atleet voor mij toch net iets te traag zwom. Naar het einde toe nog even geluk gehad toen ik een stamp kreeg tegen mijn neus. Als dat wat harder was geweest, dan zat mijn wedstrijd er wellicht al op…

Na 01:05:55 kwam ik uit het water, als 22ste van de mijn leeftijdsgroep. Dat is echt wel straf en met een gemiddelde zwemtijd van 01:44 minuten per kilometer ben ik heel tevreden. Normaal moet ik na het zwemmen nog tientallen atleten inhalen om een mooie positie te bemachtigen. Nu zat ik eigenlijk al bij de start van het fietsen vooraan. Wat een luxe!

Windy

Even de voeten afgespoeld, wetsuit uit, fietshelm op en dan richting fiets. Mijn achterwiel zag er gelukkig nog goed uit, nu kon het genieten pas echt beginnen. Na een dikke vijf minuten stond ik echter al stil… bij het verlaten van de kustlijn was er een klein putje en plots vloog mijn garmin fietscomputer van mijn stuur. Oh nee, wat nu… even getwijfeld of ik zou doorrijden om geen tijd te verliezen, maar toch maar de beslissing genomen om terug te keren. Ondertussen had een toeschouwer de garmin reeds opgeraapt en gaf hij hem aan. Nogmaals bedankt!

Helaas was het onmogelijk om de fietscomputer terug op mijn stuur te bevestigen… dus was ik voor de rest van het fietsen afhankelijk van mijn uurwerk. De eerste kilometers was ik aan het sukkelen om alles correct in te stellen. En het was verre van ideaal omdat ik niet alle gegevens zag die ik wou zien, en ik steeds mijn arm wat moest draaien om überhaupt iets te zien… maar ik had gelukkig nog wel een indicatie van het aantal wattages dat ik aan het trappen was.

En met de benen was het gelukkig goed gesteld. Het eerste uur was behoorlijk veel klimmen maar ik had het naar mijn zin. Zalig om de ene atleet na de andere voorbij te steken, dit is echt wel mijn parcours. Hier viel de wind goed mee, maar dat zou snel veranderen. Dat er veel wind was in Ironman Lanzarote, dat wist ik op voorhand, maar rond kilometer 50 was het toch wel behoorlijk extreem. We reden op een ellenlange baan, golvend, met volledige wind op kop. Zelf in de afdalingen ging ik amper vooruit. En ik durfde me niet in de beugels te leggen uit angst om te vallen door een windstoot.

Dus ik was blij toen we aan de volgende beklimming begonnen richting Haria. Ondertussen begon het echt wel eenzaam te zijn, ik zag nog amper atleten rondom mij. Sinds jongs af aan, als ik aan een triatleet dacht, zag ik iemand strijden in een desolaat landschap tegen de elementen. Dit moment leek wel heel sterk op dat beeld, nog meer dan op Hawaii!

De afdaling die hierop volgde was toch wel met schrik in de benen. Ik ben sowieso al geen goede daler, maar de hevige wind zorgde toch wel voor een extra uitdaging. Enkele atleten staken me voorbij. Later bleek dat één van hen ook een Belg was, Geert Glorieux, die uiteindelijk vijfde werd in mijn age-group.

Wat verder zat de wind volop in de rug, dat was echt zalig. Ik weet niet of er zoiets bestaat als een runners high bij het fietsen, maar even had ik het gevoel dat ik de hele wereld aankon. En misschien kon ik dat ook, want eigenlijk ben ik wel heel tevreden over mijn fietsen. Vooral omdat ik over de 180 kilometer geen enkel dipje heb gehad, maar steeds mijn wattages kon blijven trappen. Beter dan dit wordt het niet!

Na 05:23:57, de derde beste fietstijd in mijn age-group, kwam ik terug in de wisselzone. Hier ongeschonden geraken met dergelijke wind was al een overwinning op zich. En toen ik zag hoe weinig fietsen er in de wisselzone stonden, wist ik dat het goed was. Oh ja, mijn maximum snelheid was maar liefst 81,5 kilometer per uur …

Tenen

Eens aan het lopen voelde het goed. Het lukte om vlot rond de 04:10 per kilometer te lopen. De supporters riepen me toe dat ik op de derde plaats van mijn age-group liep, een minuutje achter de tweede… maar wel 10 minuten achter de eerste. Dat wordt moeilijk…

Tijdens andere wedstrijden lukt het me om van de ene atleet naar de andere te lopen, maar nu had ik echt niet het gevoel dat ik veel dichter kwam… integendeel, de atleet voor mij liep gewoon weg van mij… Een paar kilometer later kwam ik dan toch enkele atleten tegen, waaronder de tweede van mijn age-group. Maar daarna was het echt wel eenzaam… Ik had geen enkel richtpunt en de wind zat volledig op kop… wat is Ironman Lanzarote een zware mentale strijd!

Na vijftien kilometer begon ik pijn te hebben aan twee tenen van mijn linkervoet. En die stekende pijn begon steeds ondragelijker te worden. Het was zelfs zo erg dat ik aan een bevoorrading even begon te stappen, en zelfs moest stoppen van de pijn. Dit was echt niet goed, en het was toen nog wel heel ver. Ik vreesde voor mijn podiumplaats…

De pijn verbijtend begon ik opnieuw te wandelen, en daarna lichtjes te lopen. En hoewel het daarna terug verbeterde, was mijn tempo wel volledig weg… de rest van de wedstrijd legde ik af aan een trager tempo dan normaal… ongetwijfeld ook omdat ik door de pijn misschien niet voldoende op mijn voeding heb gelet…

Gelukkig riepen mijn supporters na de eerste ronde van 20 kilometer dat ik nog steeds tweede liep en ik een behoorlijke marge had op nummer drie. Vanaf toen had ik nog maar één opdracht: blijven lopen en dan zat dat podium er echt wel in.

Even verder kwam ik Hank Mees tegen, een andere belg die hier al voor de twaalfde keer aan de start staat. Toen ik hem zei dat het beste er bij mij af was, riep hij me toe ‘Dit is wel Lanzarote hé’. En dat zorgde toch voor een klikje. Wat had ik nu gedacht, dat dit gemakkelijk zou zijn? Dit wordt niet voor niets bestempeld als de zwaarste Ironman, dus moet ik niet teveel klagen over pijn in mijn tenen of een te laag looptempo…

Podium

Vanaf dan ging het terug beter en lukte het me om een vrij egaal tempo aan te houden. Na 03:08:17 lopen, met een tweede beste looptijd in mijn age-group, kwam ik aan de magische finishlijn. Ironman Lanzarote zat er na 09:45:00 op, en met een tweede plaats was mijn ticket voor het wereldkampioenschap Ironman in Nice verzekerd.

Zelfs zonder teenproblemen zou het heel moeilijk geweest zijn om de winnaar te verslaan. Ik denk dat ik op mijn waarde geklopt ben en ben heel tevreden met mijn podiumplaats. En dat ik diep gegaan ben, bleek wel aan de finishlijn. Toen ik mijn medaille overhandigd kreeg, kon ik even niet meer op mijn benen staan. Dank aan alle vrijwilligers die me daar geholpen hebben. Enkele cola’s later ging het gelukkig terug een stuk beter.

Nu even herstellen en dan op zoek naar wat de pijn in mijn tenen veroorzaakt, want dit heeft me toch echt wel gehinderd. En dan focus op de volgende twee wedstrijden, eind juni de Indeland triatlon en begin juli de Ironman 70.3 Luxembourg, beide wedstrijden over de halve afstand.